Jedną z dziedzin w których się wyspecjalizowałam w trakcie mojej praktyki zawodowej są wady postawy u dzieci, zwłaszcza skoliozy. Mimo, że rehabilitacja małych pacjentów wymaga specjalnego podejścia i wiele cierpliwości bardzo ją lubię i daje mi sporo satysfakcji, zwłaszcza kiedy widzę, że ciężka praca przynosi oczekiwane efekty. Pracuję m.in. z dziećmi, które mają koślawość/szpotawość kolan i stóp, okrągłe plecy, zaburzenia posturalne (zespół skrzyżowania górnego i dolnego), zwiększoną lordozę lędźwiową, zwiększone napięcie mięśniowe, wiotkość stawową, czy wspomnianą wcześniej skoliozę.
Skolioza, a praca z dzieckiem.
Zanim rozpocznę regularną pracę z dzieckiem i ułożę indywidualny plan rehabilitacyjny, przeprowadzam dokładny wywiad z rodzicem dziecka oraz badanie kliniczne. Na podstawie wywiadu staram się ustalić etiologię danej wady oraz poznać nawyki i upodobania dziecka. Badanie kliniczne przeprowadzam uwzględniając wiek pacjenta w momencie zaobserwowania skrzywienia, przebieg dotychczasowego leczenia, przebyte choroby, informacje od rodzica pod kątem występowania podobnych deformacji w rodzinie, wcześniejsze badanie kliniczne i badania radiologiczne.
Metodologia leczenia.
Metodologia leczenia wad postawy podlega ciągłemu rozwojowi. Powstają nowe metody fizjoterapeutyczne a stare są rozwijane i modyfikowane. Dlatego w swojej pracy nie opieram się tylko na tym czego nauczyłam się 20 lat temu na studiach, ale stale się dokształcam uczestnicząc w kursach i seminariach. Nie jestem zwolenniczką „zamykania się” na „jedyną słuszną” metodę rehabilitacji. Każde dziecko jest inne fizycznie, mentalnie, ma inny próg bólu (co ma znaczenie szczególnie przy stosowaniu metod manualnych). Bazując na swojej wiedzy i doświadczeniu podchodzę do małych pacjentów indywidualnie. Dobieram plan rehabilitacji do dziecka i jego schorzenia i często w trakcie terapii wprowadzam do niego korekty. Nie „wtłaczam” pacjentów w rutynową procedurę jednej z metod.
Systematyczność wykonywania ćwiczeń.
W leczeniu skrzywień kręgosłupa bardzo ważna jest systematyczność wykonywania ćwiczeń. Byłoby idealnie kiedy dziecko ćwiczyłoby z fizjoterapeutą pięć razy w tygodniu. Niestety ze względów ekonomicznych i braku czasu (dzieci mają wiele zajęć pozalekcyjnych) jest to w większości przypadków niemożliwe. Dlatego duży nacisk kładę na autokorektę i współpracę z rodzicami. Rehabilitacja polegająca tylko na dwóch 45 minutowych spotkaniach z terapeutą w gabinecie znacząco nie poprawi stanu pacjenta. Dziecko musi ćwiczyć w domu oraz nauczyć się autokorekty swojej postawy – nauka tych zagadnień jest częścią terapii. Należy zdać sobie sprawę, że tylko poprzez ścisłą współpracę z rodzicami dziecka (zwłaszcza tego młodszego), można osiągnąć oczekiwane efekty. Do starszych dzieci, zwłaszcza dziewczynek, staram się dotrzeć z argumentami o zgrabnej sylwetce, prostych nogach etc. Zmotywowanie ich do pracy poza gabinetem jest łatwiejsze.
W związku z powszechnym wśród dzieci i młodzieży problemem płasko-koślawych stóp, rozpoczęłam w swojej praktyce zawodowej stosowanie wkładek ortopedycznych. Uważam, że poprawiają pracę stopy i wpływają na cały łańcuch ruchowy dziecka. Więcej na ten temat można przeczytać tutaj: wkładki ortopedyczne.
